ARTS: Artuklu Journal of Arts and Humanities

Abstract

Bu
yazı, Yönetmen Darren Aronofsky’nin Mother
(Anne, Darren Aronofsky, 2017) filmindeki teolojik göstergeleri ve filmin
bütünselliği içindeki mitolojik anlatıyı, Lacancı Psikanalitiğin kavramlarıyla
çözümlemeyi amaçlamaktadır. Başlıkta geçen Baba-nın-Adları
ifadesi, Lacan’ın 8 Temmuz 1953 ve 20 Kasım 1963 tarihlerinde on yıl arayla
yaptığı ve görünüşte farklı türden konulara dair iki konuşmasına dayanan
konferansının devamında, Baba-nın-Adları
Semineri’nin adıdır. Makalenin böylesi bir başlıkla ele alınmasının
nedenlerinden birini; Yönetmenin, filmin anlatısı içerisindeki yaratma sıkıntısı
yaşayan yazarı, Pascal’ın Memorial adlı
eserinin başına yazdığı gibi, “(…) filozofların ve bilginlerin Tanrı’sı
–olarak- değil, İbrahim’in, İshak’ın, Yakup’un Tanrı’sı(…)” –olarak- tasvir
edişi oluşturmaktadır(Pascal Blaise; 1654, s. 02). Diğer nedenlere gelince; Filmin
anlatı örgüsünde bir Tanrı’yla gerçekte karşılaşılmıştır. Bir adım ötesinde bir
Tanrı’yla birlikte yaşanmıştır. Ve buna rağmen her gerçek gibi, o da
erişilmezdir. Ve bu erişilmezlik, aldatmayanla, yani; film boyunca
hissettirilen ‘kaygı’ ile gösterilir.

Filmin
anlatısı içerisindeki simgeler, ‘simge’ adına layık bir şekilde işaretlenen
cesetlerdir. Bir cesedin etrafında, insan türünü karakterize eden ilişkiler
mevcuttur. Tam da bu ilişkiler dolayısıyla cesedin kendisi, yaşamış olduğu
gerçeğini, apaçık bir şekilde, orada öylece duran bir ‘fazla’ olarak muhafaza
eder. Bu insanileştiren bir şeye dönüşür.

Filmin
tamamı, Lacan’ın ‘aktarım’ dediği şeyi özetler gibidir. Bu nedenle filmin
sonunda, hiçbir Ad’a sahip olmayana yapılan aktarımı vahşet dolu bir
törensellik eşliğinde izleriz.